Paaseieren zoeken

Update 1

1-8 april

Het is een gezellige drukte in het centrum van Dienville: ouders met spelende kinderen, tafeltjes met snoep en drinken, ballonnen. Ook onder de poort in een grote stenen muur van wat een oude boerderijhoeve lijkt. Op onze verbaasde vraag of dit echt de toegang tot camping le Colombier (de duiventil) is, worden we enthousiast begroet en wordt een tafeltje aan de kant geschoven om ons met onze caravan doorgang te verlenen. Op de ruime binnenplaats en het veldje daarachter (inderdaad het campingterrein) ook weer veel activiteit: het jaarlijkse Paaseieren zoeken.

Het is zondag, we zijn een week onderweg.

Na 3 maanden voorbereiding van onze gedroomde reis in de komende 6 maanden hebben we deze eerste week vooral gebruikt om te ‘wennen’ aan een nieuwe leefstijl: langdurig wonen in een caravan met een gerieflijke binnenruimte van minder dan 8 vierkante meter waarin elk plekje is benut, een “tiny house” pur sang. Met als basis een goed bed en een uitgebreide keukenuitrusting (inclusief heteluchtoven). Thuis staan inmiddels 60 verhuisdozen in de opslag om ruimte te maken voor onze huurder, wat een tegenstelling in omvang! Want ziedaar: 22 dozen boeken hebben plaats gemaakt voor 2 tablets met e-books, 3 dozen met cd’s zijn vervangen door Spotify, de dozen met dierbare mooie voorwerpen hebben we ingeruild voor steeds wisselende vergezichten om ons heen.

We hebben geen route gepland, dat is anders dan we op eerdere reizen gewend waren. Dat blijkt tot interessante dialogen te leiden.

Als uitgangspunt was de eerste bestemming van meet af aan duidelijk, ‘de Biezen’ in Aarle-Rixtel, een natuurcamping. Die laat zich het beste omschrijven als een kleinschalig arboretum met permanente kunstexpositie. We waren er vorig jaar op slag verliefd op en daarmee is het een geschikte plaats om even tot rust te komen en na te denken over de volgende etappe.

Het idee is om de slagvelden van de eerste wereldoorlog te bezoeken, vooral vorig jaar in het nieuws bij de honderdjarige herdenking. Dat blijkt echter een gebied te omvatten van Duinkerken tot Verdun. Kiezen is nodig, dialoog!

Het wordt Ieper in het westen van België.

De camping daar proberen we snel te vergeten. Het wijkje met stacaravans aldaar vormt weliswaar een unieke inkijk in het leven van de gewone Belg, maar we voelen ons er niet bij thuis. Het gebied is indrukwekkend, zonder meer. Heel veel ‘war memorial cemetries’, vaak kleinschalig, zelfs een enkel Duits herdenkingsveld. Er zijn gereconstrueerde loopgraven te zien en elke avond vanaf 1928 wordt ‘the last post’ ter herdenking geblazen onder de machtige gewelven van de Menenpoort. Op de doorsnee donderdagavond dat wij er zijn is het er verrassend druk, middelbare scholieren uit USA en Engeland leggen kransen.

In de dialoog over onze volgende bestemming hebben we ons laten leiden door 1. ons verlangen naar zon/warmte en 2. ons verlangen naar een ‘groene’ kleinschalige camping. Gelukkig helpt een goede App van ACSI (een internationale campingorganisatie) ons daarbij.

(Opmerking terzijde: We hebben niet bezuinigd op onze elektronische apparatuur: we hebben elk een laptop, een tablet en een mobieltje bij ons, 6 schermen omringen ons bij onze dialogen…..).

Die App heet toepasselijk: “kleine en fijne campings” en biedt ons al vrij snel een aantrekkelijke bestemming op rijafstand: “le Colombier”. Dat we daarmee een zigzag koers volgen door België en Noord Frankrijk (nl. aanvankelijk van oost naar de westkust door België en nu terug van west naar een plaats 170 km oostelijk van Parijs) klinkt niet efficiënt, wel avontuurlijk.

Le Colombier (alwaar “chercher des oeufs”) wordt gerund door dertigers, een Frans stel met de Nederlandse naam Bos. De man blijkt Nederlandse roots te hebben. Het maakt ons nieuwsgierig. Is hij familie van Ruud, Stef of Erik Hulse?                                          Of wellicht van Conny van den? *                                                                                                                                                                              Dat niet, zo blijkt. Hoewel opgegroeid in Frankrijk heeft Brenaud namelijk uitstekend Nederlands geleerd van zijn oma in Dedemsvaart.

We voelen ons helemaal thuis hier. Kleinschalig, camping in opbouw door enthousiast jong gezin (camping is pas 2 jaar open nadat het vanaf 2010 gesloten was) in een mooi klein Frans dorp aan een rivier.

En vooral: relaxed!

Op deze manier hebben we ons de start steeds voorgesteld.

*plagiaat uit “de cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door” van Herman Finkers